Agrégateur de flux

Tadzsikisztán a külföldön dolgozók hazautalásainak élén található. Így 2011-ben az ország GDP-nek 47%-át tették ki ezek az összegek. A 3,35 milliárd Usd azonban csak a hivatalos adat, vagyis azokat a summákat tartalmazza melyet legálisan juttattak haza. Más posztszovjet államoknál is hasonló a helyzet, így Kirgizisztánban a hazautalt összegek teszik ki a  GDP 29, míg Moldovában 23 százalékát, amivel világviszonylatban a 3. illetve 5. helyen állnak.

Mindhárom ország állampolgárai zömmel Oroszországban dolgoznak illegálisan. Oroszországban évek óta jelentős gondot okoznak a bevándorlók, a beutazási hullámot jól jellemzi, hogy miközben 2012-ben országosan 95 ezer munkavállalási engedélyt adtak ki, addig csak Moszkvába mintegy 400 ezer külföldi dolgozik, hivatalos becslések szerint pedig országos szinten meghaladja az 5 milliót.

Gazdasági elemzők szerint azonban a valóság még ennél is rosszabb lehet, mivel a hivatalos adat nem tartalmazza a turista vízummal érkező majd munkát vállalókat.

 

 

Strasbourghoz fordultak az azeri baltás gyilkos örmény áldozatának képviselői. Azt akarják, hogy a bíróság marasztalja el Magyarországot és Azerbajdzsánt.

Egyéni panasszal fordultak az Emberi Jogok Európai Bíróságához a Ramil Safarov azeri katonatiszt által 2004-ben Budapesten meggyilkolt örmény hadnagy, Gurgen Markarján és Safarov másik kiszemelt áldozata, Hajk Makucsján jogi képviselői – közölte pénteken az örmény igazságügyi minisztérium.

Az Európa Tanács strasbourgi bíróságához benyújtott panasz Magyarország és Azerbajdzsán ellen irányul. Annak megállapítását kéri, hogy Safarov Magyarország általi átadása Azerbajdzsánnak, valamint ottani kegyelemben részesítése és hősként való ünneplése az Emberi Jogok Európai Konvenciójában foglalt alapvető jogokat sértett: az élethez való jogot és a diszkrimináció tilalmát kifejtő 2-es, illetve 14-es cikkét – magyarázta Ruben Melikján miniszterhelyettes.

Magyarország tavaly augusztus 31-én adta át Azerbajdzsánnak az örmény katonatársa meggyilkolásáért életfogytiglani szabadságvesztésre ítélt Safarovot, akit hazájában elnöki kegyelemmel azonnal szabadlábra helyeztek és előléptették. Válaszul Örményország felfüggesztette a diplomáciai kapcsolatokat Magyarországgal, a magyar külügyminisztérium pedig jegyzékben tiltakozott Azerbajdzsán eljárása ellen.

 

 

Russian BTR-MD Rakushka Airborne Armored Personnel Carrier

A kicsit hosszúra nyúlt szünet után újult erővel folytatjuk a világ egyik legismertebb és legpatinásabb különleges katonai alakulatának bemutatását. Trilógiánk mostani (befejező) része a második világháború utáni évtől követi nyomon a brit Special Air Service pályafutását, megemlékezünk a leghíresebb bevetésükről, megismerkedünk a kiválasztási és kiképzési forgatókönyvekkel, valamint ejtünk pár szót a szakmai hitvallásukról is (amit csak azért nem nevezünk ars poetica-nak, mert ezek a srácok kurvasok mindenhez értenek, de a versfaragás hálistennek nem tartozik ezek közé).

Ott hagytuk abba a második részt, hogy a brit politikusok 1945 októberében úgy döntenek, hogy – a világbéke küszöbén átlépve – Őfelségének soha nem lesz többé szüksége az SAS szolgálataira.

Nos, a világpolitikában nem ez volt az első eset (és nem is az utolsó), amikor a döntéshozók orbitális marhaságot csináltak. Alig telt el egy év a sokat vitatott megszüntetés óta, s a londoni Nagyvezérkar feltámasztja a brit tartalékos haderő egyik legpatinásabb ezredét (az Artists Rifles-t), s azonmód át is nevezi őket 21st Special Air Service-re, reaktiválva jó pár háborús veteránt. 1947. január elsején megkapják a vadiúj hadilobogót, s máris elkezdődik az újoncok toborzása, illetve kiképzése, azzal a (nem is igazán titkolt) szándékkal, hogy a Birodalom még meglévő ázsiai érdekeinek védelmében vetik majd be őket, ha a helyzet úgy kívánja.

Az ötvenes évek – az újjászületés

Nos, a helyzet úgy kívánta: 1949-től már kifejezetten Koreára gyúrnak, ahol az északi kommunisták igencsak sok borsot törtek a déliek (és ezek nyugati szövetségesei) orra alá. A politika azonban az utolsó pillanatban közbeszólt, s 1950 legelején Korea helyett Malajziába repülnek, hogy az ottani (kifejezetten britellenesnek indult, s ugyancsak a kommunisták által kirobbantott) lázadássorozatot valahogy megfékezzék.

Ezzel párhuzamosan régi barátunk, Mad Mike tábornok (akinek nem ugrik be, hogy ki volt ő, sürgősen a második rész újraolvasását ajánlom!) ugyancsak malájföldi megbízást kap: ő szervezi meg a britek ottani dzsungelkommandóit (a Malayan Scouts-okat). Ahogy a rómaiak már kétezer évvel ezelőtt olyan találóan megállapították: similis simili gaudet, vagyis hasonló a hasonlónak örül; a 21-es SAS-ezred rutinos harcosai és Mike Calvert egymásra találnak a délkelet-ázsiai bozótharcok során. Egy kis nosztalgiázást és tábortűz melletti sztorizgatást követően (ahogy ez katonáktól egyenesen elvárható) a malajziai SAS-t is Calvert alá rendelik, s a két elitcsapat (vagyis a légiszolgálatosok és a Malayan Scouts-ok) jó másfél évig vállat vállhoz vetve iparkodnak a helyi kommunista felkelők számának csökkentésén. Ez volt a Helsby fedőnevű műveletsorozat.

1952-ben a brit hadügyminisztérium példa néküli lépésre szánja el magát: az eredetileg a tartalékos haderőhöz (Territorial Army) tartozó 21st SAS Malajziában szolgált tagjaiból, illetve a Malayan Scouts legtökösebb embereiből létrehozza az immáron a reguláris hadsereg (Regular British Army) szerves részeként műkődő testvéralakulatot, a 22nd SAS ezredet. A korszerű SAS (ahogyan ma ismerjük őket) megszületett.

A növekvő igények miatt 1959-ben megalakul a 23rd SAS Regiment is, ugyancsak a Territorial Army fennhatósága alatt.

A hatvanas évektől kezdve a 22-esek neve az SAS szinonimájává vált (noha szigorú értelemben ők csak egy részét jelentik az ezrednek), hiszen reguláris alakulatként őket küldték minden olyan bevetésre, ahol a különleges katonai szakértelem olyan fokára volt szükség, amit tartalékosok (akármennyire is profik lennének) nem tudnak nyújtani.

A minta

A brit SAS számos külföldi SF-alakulatnak szolgált (és szolgál a mai napig) követendő példa- és mintaként. Az ő képükre és hasonlatosságukra hoztál létre 1954-ben az új-zélandiak, majd 1957-ben az ausztrálok a saját SAS-üket (még a nevet is megtartották: New Zealand SAS, illetve Australian SAS Regiment). Még a franciák is tőlük lopták kölcsönözték az ötletet, amikor a saját tengerészgyalogos ejtőernyőseiket (brit módszerek szerint ) kiképzik és amikor ezeknek mottót választanak (Qui ose gagne = Who dares wins, vagyis Aki mer, az nyer). És ne feledkezzünk meg a jenkik Delta Force-áról sem, hiszen ennek létrehozója, Beckwith ezredes egy angliai SAS-csereprogramon sajátította el az ilyen típusú alakulatok megszervezésének és vezetésének minden csínját-bínját.

Az iráni nagykövetség elfoglalása

Nincs arra sem idő, sem elegendő karakter, hogy az elmúlt évtizedek SAS-műveleteiről itt, egy blogposztban megemlékezzünk, de az 1980-as londoni terrortámadás megemlítését nem lehet kihagyni. Már csak azért sem, mert egészen addig az Ezred konkrét létezéséről inkább csak laza folyosói pletykák, bennfentes minisztériumi sutyorgások és a bulvársajtó másodlagos megbízhatóságú hírei szóltak.

Mielőtt belevágnánk a Nimród fedőnevű sztori ismertetésébe, egy-két mondattal lépjünk vissza öt és fél évet az időben: 1973 végén Edward Heath miniszterelnök arra utasítja védelmi és belügyminisztereit (jelesül Peter Carringtont és Robert Carrt), hogy kezdjék meg a fegyveres erők, illetve a rendőrség és a titkosszolgálatok terrorelhárítással, továbbá túszejtések felszámolásával foglalkozó kapacitásának intézményes kiépítését. Lord Carrington (a későbbi NATO-főtitkárt inkább ezen a néven ismerhetik hajlottabb korú olvasóink) nem sokat teketóriázik, s ezekre az új feladatokra szemrebbenés nélkül a 22-es SAS-t jelöli ki. A fiúk pedig nem kérdeznek vissza, hanem elkezdik a felkészülést.

Nos, térjünk vissza 1980. április 30-ra, amikor egy (a Brian életébe illő elnevezésű) terrorcsoport, a Demokratikus Forradalmi Front Arabisztán Felszabadításáért szervezet hat fegyverese délelőtt fél tizenkettőkör behatol a londoni iráni nagykövetség épületébe, s túszul ejti az abban pillanatnyilag tartózkodó 25 embert (diplomatákat, személyzetet, látogatókat egyaránt), plusz az épület előtt őrködő angol rendőrt. Ahogy ez már lenni szokott, a terroristák közel száz, a dél-iráni Kuzesztán tartományban bebörtönzött társuk szabadonbocsájtását követelték, valamint egy repülőgépet, amivel szabadon távozhatnak Angliából.

A brit illetékesek első körben a Scotland Yard túsztárgyalóit és bevetési osztályát riasztják, de hamarosan rájönnek, hogy itt combosabb beavatkozásra is fel kell készülniük, úgyhogy felrendelik a herefordi laktanyából az SAS műveleti tervezőit is. A rendőrök eleinte szép eredményeket értek el (ami öt túsz szabadonbocsájtásában is megnyilvánult), de a hatodik nap kora délutánjára a túszejtők idegei felmondták a szolgálatot, s agyonlövik az egyik iráni túszt, majd holttestét kidobják az ablakon.

Kormányzati oldalról a reakció természetesen az azonnali fegyveres beavatkozás elrendelése, tűzparanccsal; ez a döntés volt az akkor fix egy éve miniszterelnökösködő Margaret Thatcher becenevének (Vaslady) egyik magyarázata. És az is természetes, hogy a végrehajtás az SAS feladata.

Az időközben telepített technikának köszönhetően (igen, a technikát csak a túszhelyzet kitörése után telepítették a nagykövetségre, nem volt ott egyetlen mikrofon vagy rejtett kamera sem azelőttről! Ez már csak azért is egészen biztos, mert mindezt maga a brit belügyminiszter állította, s közben a szeme se rebbent), szóval a technikának köszönhetően délután ötre az SAS már centire tudta, hogy melyik túszejtő hol áll, hol vannak a túszok, s tán még azt is, hogy hány légy (és hol) mászkál a nagykövetség belső falain.

Mike Rose alezredes (a helyszínen tartózkodó két, egyenként 16 fős SAS-különítmény parancsnoka, amúgy a 22-esek főgóréja) 19.23-kor adja ki a támadási ukázt. A kommandósok több oldalról és több hullámban hatolnak be az épületbe, ahol a heveny tűzharcban öt terroristát agyon is lőnek a hatból. Sajnálatos módon egy túsz is életét veszti a rajtaütésben, további kettő súlyosan megsebesül; ezt hívja a szakma járulékos veszteségnek.

Az egész akció (amelyet a tévé egyenes adásban közvetített) 17 percig tartott. 19.41-kor Hector Gullan őrnagy (a műveletirányító tiszt) már a szóbeli jelentést fogalmazza magában, miközben kilép a nagykövetség kapuján.  

Akadékoskodók és szőrszálhasogatók már akkor is voltak: az SAS-t később feljelentették, mondván, hogy a telex-szobában őrködő két terroristát már akkor lőtték agyon, amikor azok eldobták fegyvereiket. A rendőrségi vizsgálat végül megállapította, hogy a katonák mindegyik fegyverhasználata és leadott lövése jogszerű volt, még akkor is, ha volt olyan túszejtő, akiről a boncasztalon derült ki, hogy mellkasát 21 (huszonegy), fejét 3 (három), végtagjait pedig további 3 (három) lövés érte.

Hát ja… Talán tetszett volna könyvtárosnak menni.    

A Nimród után az SAS ázsiója elképesztő mértékben megnőtt, belföldön és külföldön egyaránt: az SAS akkori főigazgatója, Sir Peter de la Billière dandártábornok külön titkárt kellett alkalmazzon, akinek kizárólag az volt a feladata, hogy a külföldről beérkező (és kiképzési segítséget kérő) hivatalos megkereséseket érdemben megválaszolja. Mindenki velük szerette volna csiszolgatni saját különlegeseik szakértelmét: jött felkérés az USA-ból, az NSZK-ból, a franciáktól, Skandináviából, a teljes Brit Nemzetközösségről nem is beszélve. A kommunista tömb természetesen nyíltan nem nagyon fejezhette ki érdeklődését, a Varsói Szerződés tagállamainak Angliában tevékenykedő katonai hírszerzői azonban rácuppantak az Ezredre, s mindent megtettek, hogy használható információkat szerezzenek a kiképzési és felkészülési módszereikről.

Más műveletek

Az SAS-t rendszeresen használják a brit titkosszolgálatok olyan esetekben, amikor a fegyveres beavatkozás tervezhető és elkerülhetetlen. Nem szokás büszkélkedni vele, de bizony előfordultak olyan ügyek, amelyeket a legnagyobb jóindulattal se lehet másnak nevezni, mint ítéletvégrehajtásnak (a rosszindulatúbbak kivégzésnek is titulálhatják).

Az egyik ilyen (nagy port kavart) ügy a Flavius volt. 1988 márciusában egy SAS-csoport érkezik Gibraltárra azzal a – hivatalos – feladattal, hogy akadályozzon meg egy IRA-robbantást a brit kormányzó rezidenciája előtt. Nem megyünk bele a részletekbe, a lényeg: ahelyett, hogy a három (napok óta a brit elhárítás által szoros megfigyelés alatt tartott) ír terroristát elfognák és hazavinnék, hogy a bíróság előtt feleljenek addigi (és tervezett) merényleteikért, mindhármójukat szitává lövik. Az eset még az Emberi Jogok Európai Bíróságát is megjárta, ahol igen szoros szavazataránnyal (10:9) végül úgy döntöttek, hogy a fegyverhasználat nem volt jogszerű, s emberi jogi szempontból elmarasztalták a brit kormányt.

A másik emblematikus művelet, amely elsősorban a német GSG-9-hez kötődik ugyan, de amelyben az SAS tanácsadóként és (állítólag csak) megfigyelőként ugyancsak részt vett, az 1977-es mogadishui repülőgépeltérítés volt. A rajtaütésről egy kicsit részletesebben itt olvashatsz.

1982-ben ott vannak a Falkland-szigeteken is, és nem hiányoznak sem Irakból, sem Afganisztánból, sem Líbiából.

Szervezeti felépítés, szakosodás

Szeretném hangsúlyozni, hogy a következő pontokban kifejezetten a Hereford bázisú 22-es SAS-ről beszélünk, mint a reguláris hadsereg és a brit különleges erők megkerülhetetlen alkotóeleméről; a tartalékosok részét képező 21-es és 23-as SAS-ről most nem számolunk be (ami távolról sem jelenti azt, hogy lebecsülnénk őket!).

Azt talán már említettem, hogy az SAS szemmel láthatóan a négyes szám bűvöletében él, szemben a mifelénk hagyományos hármas tagozódással. A 22-es ezred négy, egyenként 64 fős „squadron”-ból áll (talán nevezzük műveleti századnak), ezeket az A, B, D és G betűkkel jelölik (hogy a C mit vétett, hogy kimaradt, nem tudom, miképp azt sem, hogy a G mitől került az E és az F elé). A squadronok élén egy-egy őrnagy áll.

Minden századot négy, 16 fős „troop” alkot (legyen ez akkor szakasz). A századokon belüli szakaszok mindegyike egy-egy speciális területre szakosodik, vagyis minden században van egy hajós-vízalatti, egy szárazföldi-sivatagi, egy légimozgékonyságú-ejtőernyős és egy hegyi-sarkvidéki hadműveleti körülményekre kihegyezett csapat. Ez természetesen nem azt jelenti, hogy szakbarbárok lennének (kiképzési értelemben rendszeresen belekóstolnak ugyanis egymás szakterületeibe; ez a híres „belső rotáció”), s 1976 óta mindegyik „troop” mindegyik harcosa elsajátítja a terrorelhárítási ismereteket is (a szakosodott kiképző-alegységnél), beleértve az épületharcászatot (CBQ) és a gerillaellenes hadviseléssel összefüggő tudnivalókat (Counter Revolutionary Warfare,CRW). 

És a négyes osztódásnak még nincs vége: mindegyik „troop” (amelyet olykor Special Project Team-nek is neveznek, igaz, főként akkor, amikor terrorelhárítási feladatokat látnak el) négy rohamcsoportra (assault team vagy patrol) tagozódik, s – talán mondanom sem kell – minden rohamcsoport négy főből áll.

Természetesen a srácok nem hagyhatták ki a magas labdát: a belterjes herefordi mondás szerint a négyes szabály folytatódik: mindegyik SAS-katona négy helyett harcol, iszik és, izé, szeretkezik.

Az SAS belső rotációs módszereinek és legendás kiképzési programjának köszönhetően (amelyről a következő pontban fogunk egy kicsit részletesebben beszélni) egy négyfős rohamcsoport legalább nyolc szakosodással rendelkezik, úgyhogy nagyon meg kellene erőltetnünk az agyunkat, hogy olyan katonai feladatot adjunk egy-egy assault teamnek, melynek magasszintű végrehajtásához ne rendelkeznének kellő szakértelemmel.

Egy érdekesség: az SAS-ben a legénységi állományú újoncok (tehát nem a hivatásosokról beszélek) közlegényként kezdik, függetlenül az anyaalakulatnál elért rendfokozattól vagy beosztástól. Első szerződésük három évre szól, ami hosszabbítható – már ha az Ezred is úgy gondolja.

Toborzás, kiválasztás

Az SAS kapui elméletileg minden hivatásos brit katona előtt nyitva állnak, ennek ellenére – ha megnézzük a statisztikákat – hagyományosan az ejtőernyősök viszik a prímet. Évente kétszer (egyszer júliusban, egyszer decemberben) rendeznek válogatást, amit a teljes brit haderőben meghirdetnek. Alkalmanként és átlagosan 180-200 fő jelentkezik a legénységi állományból (a tisztek külön szelekciós eljáráson mennek keresztül, melynek részletes paraméterei nem nyilvánosak, de valami azt súgja, hogy náluk sem az a döntő szempont, hogy ki kinek a kicsodája).

Az öthetes kiválasztási procedúra orvosi, fizikai állóképességi és pszichológiai tesztekkel kezdődik, majd az általános katonai képességek és készségek szintjét ellenőrzik: lövészetek, akadálypályák, közelharc, tervezés, egyéni és kiscsoportos végrehajtás, együttműködési készség, satöbbi. A britek nem az idegennyelv-tudásukról híresek, az SAS-nél viszont komoly pluszpontok járnak, ha valaki meg tud szólalni az angolon kívül valami más nyelven, s az is logikus, hogy ilyen szempontból is azon régiókra fókuszálnak, ahol a brit érdekek védelme erőlteljesebben és hagyományosan felmerül: Közel- és Közép-Kelet, Karibi térség, Délkelet-Ázsia, de egyszer beszéltem én olyan SAS-veteránnal, aki a litvánra gyúrt.

Mondjuk ő az SAS-nél eltöltött hat év után átigazolt egy, khm, rendvédelmi szervezethez és ott kamatoztatta tovább szerteágazó ismereteit.

Mint annyi minden az Egyesült Királyságban, a kiválasztás helyszíne is a tradíciókon nyugszik: a Wales-i Powys grófságban található, 150 négyzetkilométeres SENTA (Sennybridge Training Area) a hatvanas évek óta szolgálja a brit különlegesek ki- és továbbképzési igényeit. A kiképzési folyamatra két (saját elnevezéssel bíró) próba teszi fel a koronát, mindkettő egyfajta menet- és túlélőgyakorlat.

Az első a Fan Dance, ez a lazábbik (már az első hét végén végigszopják az akkor még zömében derűlátó jelöltek). 24 kilométert kell megtenni teljes menetfelszerelésben (egy 18 kilós hátizsákkal, egyéni lőfegyverrel, lőszerekkel, valamint egy kulacs ivóvízzel), s közben megmászni egy 800 méter magas kopár dombot (ez a Pen y Fan), majd leereszkedni a másik oldalon és visszatérni a rajthoz. A szintidő négy és egynegyed óra, vagyis (lefordítva civilre) aki a 256. percben (vagy ezután) érkezik be a célojjektumba, az – ahogy mondani szokás – nemhogy tartós tejet, de gyorsan romló élelmiszert se nagyon vásároljon magának a Sennybridge-i kantinban, mert zuhanyozás után máris csomagolhat.

A Fan Dance a második menetgyakorlathoz, az Endurance-hez képest egy könnyű, tavaszi séta a Városligetben nyalókával, kacajjal és alkalmi smárolással.

Az Endurance (belső szlengben a Long Drag, vagyis a Hosszú Szívás) egy tájékozódási és apró műveleti feladatokkal megtűzdelt komplex menetgyakorlat, a kiválasztási procedúra ötödik hetében. Teljes hossza 65 kilométer, amelyet Közép-Wales játszi lankái között kell abszolválni. Minden résztvevő (az eredeti 180-200 főből eddig úgy ötven-hatvan marad talpon) felkap egy 25 kilós hátizsákot és a fegyverét (az olyan apróságokról sem feledkeznek meg a kiképző őrmesterek, mint a lőszerek, a gyalásó, tőr, sisak, kulacs, egy kis ropi és csokoládé, végrendelet három példányban, satöbbi), majd térképvázlat és tájoló alapján elindul a cél felé. Az instruktorok tradicionálisan nagyon nagylelkűek, mert sem GPS-t, sem telefonos segítséget lehetővé tevő mobilkommunikációs eszközt nem kell cipelniük. Sőt: tilos.    

Aki ezt a sétát 20 órán belül teljesíti és még van pulzusa, büszkén mondhatja magáról, hogy az SAS próbaidős katonája. Mondom: próbaidős, mert a java még hátra van. Mellesleg eddig a fázisig (tehát a próbaidős státuszig) a eredeti 180-200 fő jelentkezőből 25-35 katona szokott eljutni.

A kiképzés

Az előbbiek alapján sikeresen kiválasztott próbaidősök kapnak egy teljes hét eltávot (a felületi sebek ennyi idő alatt nagyjából hegesednek, az öt hét sörmegvonási tünetei pedig jelentősen enyhíthetők). Miután az újoncok megkapják a híres bézs színű barettet és az ugyanolyan becsben tartott, kék színű derékszíjat, elkezdődhet az igazi móka, melynek keretein belül a próbaidősökből igazi SAS-katonát faragnak. A teljes kiképzési idő öt hónap, a véglegesítés csak ezt követően történik meg.

Négy hetet vesz igénybe az úgynevezett ICT (Initial Continuation Training), vagyis az SAS-es alapok lefektetése. Ez csak az Ezrednél jelent „alap”-ot, a világon mindenhol máshol emelt szintnek mondanák: fegyverkezelés, lövészetek, gépjárművezetés, team-munka, elsősegélynyújtás, további közelharc-ismeretek, szúró- és vágófegyverek kezelése, mindegy megspékelve naponta 10 kilométer futással, másfél óra úszással és egy kis (azaz napi két órás) gimnasztikával és erőnléti edzéssel.

Ezt követi a dzsungelharc-ismeret. Mivel a brit szigeteken sajnálatos módon elég alacsony az egy főre jutó eső- és őserdei négyzetkilométerek száma, ezt a tréningszakaszt olyan helyszínekre szervezik, mint Indonézia, Malajzia, Brunei vagy (újabban) Guyana. A résztvevők egybehangzó visszaemlékezései szerint ez a hat hét a legmegerőltetőbb és legembertpróbálóbb dolog, amivel humanoid a természetben csak találkozhat: a 95-100 százalékos páratartalom, a szinte állandó 35-40 fokos hőség, a rovarok és más élősködők elképzelhetetlen sűrűsége és agresszivitása, a felszerelés stabil nyirkossága fényében a Long Dragre úgy emlékeznek vissza, mint egyszeri magyar bányásznyugdíjas a kádári hetvenes évekre: csöndes nosztalgiával, ábrándozva.      

Van aztán még a – más posztjainkból talán többek számára ismerős – SERE (Survive, Evade, Resist, Extract), ami a katonai túlélési feladatok csimborasszója. A négy hetes SERE-kiképzés lényege, tematikája és magyarázat a négy szóban rejlik: túlélni, megszökni, ellenállni, kimenekíteni. Itt tanulják meg a jelöltek, hogy mi a teendő, ha ingben-gatyában egyedül maradnak egy ellenséges területen, hogyan kell megszökni a fogságból, milyen technikákkal lehet ellenállni a kihallgatásoknak, illetve melyek azok a módszerek, amelyekkel nemcsak önmagunkat, hanem a hasonló módon pórul járt bajtársainkat is kimenekíthetjük a szájvonalig érő córeszből. A SERE életszerűségét az ellenséget játszó kiképzők segítik, akik erre az időre otthon hagyják a bársonykesztyűket és a legendás brit sportszerűséget, s igyekeznek mindent megtenni annak érdekében, hogy mondjuk az általuk foglyul ejtett újonc egy (nem, nem is egy, hanem három) életre megtanulja, hogy – teszem azt – akkor sem mondok semmit a kihallgatóimnak a nevemen, rendfokozatomon és azonosítási számomon kívül, ha egy éjszakát egy földbe ásott veremben töltök, tucatnyi, mérsékelten mérges kígyó és/vagy éhes dzsungelpatkány társaságában.   

És ne feledkezzünk meg a sivatagi kiképzésről (három hét valamelyik angolbarát arab országban), az ejtőernyős HAHO és HALO ugrásokról (két hét Walesben vagy Skóciában), az egyhetes mesterlövész-kurzusról (ezt – fura módon – a tengerészgyalogosok oktatják az SAS-nek a dél-nyugat-angliai Lympstone-ban).

A próbaidősök az ötödik hónap végére válnak teljes értékű SAS-harcossá, s ekkortól viselhetik jogosan a szárnyas tőrt (egészen pontosan az Excaliburt) ábrázoló ezredjelvényt.

A Különleges Légi Szolgálatról rengeteget lehetne még írni, de itt most befejeződik a Tiborublog SAS-trilógiája. Aki utána szeretne olvasni, számtalan forrásból tájékozódhat, noha el kell mondanunk, hogy – mint minden különleges alakulatról – nagyon sok torzítás, félremagyarázás és bulvárosított tudósítás jelent meg az évtizedek során róluk is, fogyaszátok tehát körültekintéssel és mértékletesen.

Az SAS-hitvallás és eskü egyik kulcsmondatával zárom a sorozatot, s mindenkinek köszönöm a figyelmet.   

I agree to carry out arduous duties with no recognition, no rewards, no promotions, and no medals.

Beleegyezek abba, hogy elismerés, jutalmak, előléptetések és kitüntetések nélkül hajtsam végre verejtékes feladataimat.

Swiss RUAG Leopard 2 Main Battle Tank Upgrade

Sajátos ötlettel rukkolt elő a grúz Borjomi ásványvíz gyártója: a világ leghosszabb, 8 kilométeres weboldalával mutatja be, milyen mélyről nyeri ki a vizet. Aki végignézné a különböző talajrétegeket, itt megteheti.  A kampányvideó egyben azt is megmutatja, hogy Grúzia (angol nyelven Georgia) nem azonos az egyesült államokbeli Georgia állammal.

 

Georgian ZCRS-122 Multiple Launch Rocket System

Pour un Occident au bord de la faillite, le faible endettement de la plupart des pays africains est enviable. Pourtant, plusieurs institutions et sp�cialistes tirent d�j� la sonnette d'alarme. Pr�matur�ment ?

Belgian / South Korean Prototype Light Tank

L’édition de ce 22 février 2013 du journal L’Echo publie la carte blanche rédigée par Alain De Neve sur le thème « La ‘Drone War’ ou quand la technologie s’approprie le sens politico-stratégique ». L’emploi de drones armés pour la conduite d’opérations d’éliminations ciblées contribue à une réduction de la prise de risque pour les forces armées […]

Το παραπάνω ερώτημα, ιδιαίτερα πολυσήμαντο και εξαιρετικά επίκαιρο λόγω της κρίσης που καλείται να αντιμετωπίσει η Ευρώπη, αναλύθηκε στο debate της ημερίδας που διοργάνωσε, με το αντίστοιχο θέμα, το Ελληνικό Κέντρο Ευρωπαϊκών Μελετών σε συνεργασία με το Γραφείο Ενημέρωσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα και με την υποστήριξη των Νέων Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Ελλάδας και της άτυπης ομάδας «Έλληνες Νέοι Διεθνολόγοι». Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε, με μεγάλη επιτυχία, στην κατάμεστη αίθουσα «Γιάννος Κρανιδιώτης» (Ακαδημίας 1, ΥΠΕΞ), τη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των παρευρισκομένων προσέλκυσαν οι τοποθετήσεις των ομιλητών, καθώς εξέφρασαν διαφορετικές προσεγγίσεις -και σε αρκετές περιπτώσεις, αντίθετες μεταξύ τους απόψεις και επισημάνσεις- σχετικά με τους κινδύνους που απειλούν ή τις μορφές που προσλαμβάνει η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση. Άλλωστε, αυτός ήταν και στόχος της εκδήλωσης: Η πληρέστερη αντιμετώπιση του διλήμματος «Γενική Βούληση ή Πολιτική Επιβολή» και ταυτόχρονα η έναρξη ενός γόνιμου, ζωντανού και κατεπείγοντος διαλόγου.  Μεταξύ των κύριων ομιλητών ήταν ο Γεώργιος Κουμουτσάκος, Ευρωβουλευτής, ο Παναγιώτης Γρηγορίου, Αναπληρωτής Καθηγητής & Πρόεδρος Τμήματος Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, η Δρ. Φιλίππα Χατζησταύρου, Εξωτερική Συνεργάτης Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης & Δημόσιας Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ο δημοσιογράφος Φοίβος Καρζής. Τη συζήτηση συντόνισε ο Λεωνίδας Αντωνακόπουλος, Επικεφαλής του Γραφείου Ενημέρωσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα, ενώ ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε η συμμετοχή του ακροατηρίου. Οι θεματικές ερωτήσεις, στις οποίες εκλήθησαν να απαντήσουν οι ομιλητές ήταν οι εξής:
1. Αρκετοί πιστεύουν ότι η παρούσα οικονομική κρίση, ίσως, μας απομακρύνει από τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες της Ε.Ε. και συνεπώς, από την έκφραση της Γενικής Βούλησης, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε μορφές Πολιτικής Επιβολής. Πιστεύετε ότι είναι δικαιολογημένος αυτός ο φόβος;
2. Εκτιμάτε ότι η τεχνοκρατική προσέγγιση στη διαδικασία διαμόρφωσης των πολιτικών της Ε.Ε. αποδυναμώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς;
3. Πως θα μπορούσατε να περιγράψετε τους θεσμικούς και νομικούς νεωτερισμούς της νέας διακυβέρνησης της Ε.Ε.;
4. Σε ποιον βαθμό και με ποιους τρόπους συμμετέχει η κοινωνία των πολιτών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων; Ποιος είναι ο ρόλος της κοινωνίας των πολιτών στην πολυσύνθετη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα;
5. ποιες προκλήσεις προβλέπετε ότι θα καθορίσουν την ατζέντα των ευρωεκλογών του 2014;

Ακολουθούν αποσπάσματα των ομιλιών, ενώ στο τέλος του κειμένου παρατίθενται τα links ολόκληρων των τοποθετήσεων.

Ο Πρόεδρος του ΕΚΕΜ Παναγιώτης Κουτσουμπέλης χαιρετίζοντας την εκδήλωση, ανέφερε, μεταξύ άλλων: «Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω κάπως ανορθόδοξα το σύντομο χαιρετισμό μου. Μια ελληνική παροιμία λέει ότι «η καλή η μέρα από το πρωί φαίνεται». Και πραγματικά, η σημερινή ημέρα, φαίνεται να είναι μια ιδιαιτέρως  καλή και παραγωγική ημέρα. Δευτέρα πρωί, αρχή της εβδομάδας, με πολλές Σχολές να έχουν ακόμα εξεταστική και το αμφιθέατρο «Γιάννος Κρανιδιώτης» είναι κατάμεστο από νέους στην πλειοψηφία τους πολίτες, που ενδιαφέρονται να ν’ ακούσουν και ν’ ανταλλάξουν απόψεις για το μέλλον και την προοπτική του ενοποιητικού εγχειρήματος της Ευρώπης, σε μια εκδήλωση που φιλοδοξεί να ξεφύγει από τα στερεότυπα που χαρακτηρίζουν μια κλασσικού τύπου ημερίδα… Στόχος μας είναι, μέσα από την όσμωση πανεπιστημιακών δασκάλων, πολιτικών, δημοσιογράφων, στελεχών του Υπουργείου Εξωτερικών αλλά πρωτίστως φοιτητών, να διερευνήσουμε «το που πηγαίνει η Ευρώπη;», «το σε ποια κατεύθυνση θα κάνει τα επόμενα βήματά της;», να συζητήσουμε για τα ελλείμματα αλλά και για τα δυνατά της σημεία, για τις ανεπάρκειες αλλά και για την προοπτική της, καθώς και να καταγράψουμε και ν’ αναδείξουμε τις δικές σας απόψεις και θέσεις. Στο τελευταίο μάλιστα δίνουμε ιδιαίτερη βαρύτητα… Εφέτος, συμπληρώνονται 25 χρόνια από την ίδρυση του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών. 25 χρόνια ενεργούς προσφοράς του Κέντρου στην προώθηση της ευρωπαϊκής σκέψης και ιδέας στην Ελλάδα, 25 χρόνια στήριξης του ΥΠ.ΕΞ αλλά και πολλών φορέων και οργανισμών της Ελληνικής Πολιτείας σε ευρωπαϊκά θέματα, 25 χρόνια συνεχούς επιστημονικού και ερευνητικού έργου. Όλοι στο ΕΚΕΜ είμαστε περήφανοι για τη διαδρομή αλλά και την εθνική προσφορά του Κέντρου μας. Από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του και τις πρώτες του επιστημονικές έρευνες και μελέτες, έως την επιστημονική του συνεισφορά στην προσπάθεια ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε, αλλά και μέσα από τις πολλές διεθνείς και ευρωπαϊκές του συνεργασίες, το ΕΚΕΜ δεν έπαψε στιγμή να επιτελεί στο ακέραιο τον ρόλο και την αποστολή που του επιφύλαξε η ελληνική πολιτεία. Με συνέπεια και συνέχεια, με επιστημονική και ερευνητική επάρκεια και ανεξαρτησία.
25 χρόνια μετά, φιλοδοξούμε και εν όψει μάλιστα και της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε του 2014, να συνεχίσουμε να είμαστε χρήσιμοι και δημιουργικοί, δικαιώνοντας όλους όσους πίστεψαν, δούλεψαν, στήριξαν και ενίσχυσαν όλα αυτά τα χρόνια τις δράσεις και τις πρωτοβουλίες του Κέντρου. Όλα αυτά τα χρόνια το ΕΚΕΜ απέδειξε ότι ήταν κάτι περισσότερο από ένα ακόμη νομικό πρόσωπο του Υπουργείου Εξωτερικών.».

Ο Ευρωβουλευτής Γεώργιος Κουμουτσάκος, στην ομιλία του, τόνισε, μεταξύ άλλων: «Το 2013 θα είναι αποφασιστική χρονιά για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης, αλλά και της Ελλάδας ως αναπόσπαστου μέρους της. Η Ευρώπη αργά, αλλά σταθερά, φαίνεται να θέτει υπό έλεγχο την κρίση χρέους. Τα χειρότερα μοιάζει να έχουν περάσει. Είμαστε στην αρχή του τέλους της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που αντιμετώπισε μεταπολεμικά η Ευρώπη. Η έξοδος από την κρίση, θα πρέπει να είναι ταυτόχρονα και είσοδος της Ευρώπης σε μία νέα εποχή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση καλείται να χαράξει μια νέα πορεία αφού όμως θα έχει πρώτα αναγνωρίσει τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα λάθη της. Για να διορθώσει ό,τι την έφερε έως εδώ. 'Ο,τι την έσπρωξε στη σημερινή, εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζουν πολλοί λαοί της, αλλά και αυτή η ίδια ως ένωση δημοκρατιών και κοινότητα αρχών και αξιών.
Η Ευρώπη της ύφεσης, της ανεργίας, της σκληρής λιτότητας, της ελλειμματικής αλληλεγγύης και της ανάδυσης ακραίων λαϊκιστικών, μισαλλόδοξων πολιτικών δυνάμεων που παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές σελίδες της πρόσφατης πολιτικής της ιστορίας, δεν είναι η Ευρώπη που εμείς -που πιστεύουμε στην αναγκαιότητά της- θέλαμε να δούμε. Η Ευρώπη οφείλει να αλλάξει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να ανακαλύψει ξανά τον εαυτό της… Το πρώτο καθήκον της Ε.Ε. είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης. Της εμπιστοσύνης των πολιτών στο ευρωπαϊκό τους πεπρωμένο. Της εμπιστοσύνης των κρατών – μελών μεταξύ τους. Της εμπιστοσύνης της ίδιας στον εαυτό της, στις δυνατότητες και την προοπτική της. Της εμπιστοσύνης στον ιστορικό της ρόλο, ως δύναμης μετριοπάθειας, δημοκρατίας και προόδου με σεβασμό στο άτομο και την κοινωνία. Και όταν λέμε ότι η Ε.Ε. οφείλει να κάνει εκείνο ή το άλλο, οφείλουμε να θυμόμαστε ότι η Ευρώπη δεν είναι κάτι έξω από μας, απρόσωπο και ξένο. Η Ευρώπη δεν είναι -και πάντως δεν είναι μόνον- οι Βρυξέλλες και οι γραφειοκράτες της. Η Ευρώπη είμαστε εμείς. Οι πολίτες της, οι πολιτικές ηγεσίες, οι διανοούμενοι, οι εργαζόμενοι, οι γυναίκες και οι άνδρες των κρατών-εθνών που την απαρτίζουν… Αφετηρία για τη διαμόρφωσή της είναι τέσσερις αδιαμφισβήτητες παραδοχές.

• Ο κόσμος αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα.
• Η παγκοσμιοποίηση είναι μη αναστρέψιμη πραγματικότητα.
• Ο διεθνής ανταγωνισμός είναι όλο και πιο οξύς.
• Η Ευρώπη είναι σε κρίση. Τη σοβαρότερη στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι παραδοχές αυτές συνθέτουν και το στρατηγικό ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει σήμερα η Ε.Ε. και όλοι εμείς ως συνειδητοί Ευρωπαίοι πολίτες… Το ζήτημα που επιδιώκουν να δημιουργήσουν εκείνοι που δεν πιστεύουν στην Ευρώπη, είτε από αθεράπευτη νοσταλγία στο περιχαρακωμένο κράτος –έθνος, είτε από αδυναμία ν' αναζητούν κοινό τόπο, να διαμορφώνουν κοινή πορεία στη βάση κοινών αρχών, αξιών και συμφερόντων, είναι μη-ζήτημα.  Αυτό βέβαια δεν καθιστά τις ανερμάτιστες θέσεις τους λιγότερο επικίνδυνες. Η οικονομική δυσπραγία και η αργή, επώδυνη ανάρρωση από την κρίση μπορεί εύκολα να λειτουργήσουν ως παραμορφωτικός φακός. Ως συνήγορος απλοϊκών και επιφανειακών μαγικών λύσεων. Ως θερμοκήπιο ακραίου λαϊκισμού και εθνικισμού… Μόνο μία Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να βοηθήσει τα κράτη – μέλη της να ανταποκριθούν στις τεράστιες προκλήσεις του σήμερα. Να τα κρατήσει όρθια μέσα στο διεθνή ανταγωνισμό. Να βοηθήσει τις φτωχότερες χώρες και περιοχές της. Μόνο μια Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να έχει την απαραίτητη ισχύ και βαρύτητα για να προωθήσει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις αυταρχικών καθεστώτων. Να επιβάλλει πολιτικές προστασίας του περιβάλλοντος και αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Να καταπολεμήσει το διεθνές έγκλημα, την παράνομη διακίνηση ανθρώπων και το λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών. Να διαχειριστεί καλύτερα τις αυξανόμενες μεταναστευτικές ροές. Μόνο μια Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να έχει τις δυνατότητες να περιορίσει την αυθαιρεσία των παγκοσμιοποιημένων αγορών. Να ρυθμίσει έναν άναρχο ανταγωνισμό. Εθνικές ρυθμιστικές αρχές δεν έχουν καμία δυνατότητα να ελέγξουν ή να περιορίσουν, πανίσχυρα πολυεθνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τεράστια huge funds και κυνικούς, άπληστους σπεκουλαδόρους.Το κόστος αυτής της αδυναμίας θα καταβληθεί από τους λαούς της κάθε ευρωπαϊκής χώρας. Υπερηφάνως ίσως, οδυνηρώς όμως σίγουρα. Η μοναχική πορεία μέσα στην καταιγίδα του παγκοσμιοποιημένου σκληρού ανταγωνισμού θα έχει πολύ οδυνηρές συνέπειες διαρκείας, για όλους τους Ευρωπαίους.Το εθνικό συμφέρον και το συμφέρον των ευρωπαίων λαών επιτάσσει λοιπόν την αδιατάρακτη και πληρέστερη δυνατή συμμετοχή, την ενσωμάτωση, των ευρωπαϊκών κρατών στην Ευρώπη. Η ισχύς εν τη ενώσει. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για την ακεραιότητα της Ένωσης ή τον αμετάκλητο χαρακτήρα του ευρώ… Πιστεύω ότι ο οραματικός ρεαλισμός  στον οποίο αναφέρθηκα επιβάλει να εξετάσουμε με προσοχή, χωρίς ανασφάλεια και φόβο, την επιλογή θεσμοθέτησης της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων. Οι δύο ταχύτητες επιτρέπουν την πρόοδο εκείνων που θέλουν και μπορούν να προχωρήσουν στην εμβάθυνση και την πολιτική ενοποίηση. Δεν αποκλείουν την ένταξη εκείνων που εάν τώρα δεν είναι έτοιμοι, θα είναι σε επόμενο χρόνο. Είναι σύστημα ανοικτό σε όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Εννοείται ότι με τις δύο ταχύτητες εννοώ ένα σύστημα με την Ευρωζώνη των σήμερα 17 – στη γρήγορη ταχύτητα , στον πυρήνα – και την Ευρωπαϊκή Ένωση των σήμερα 27, αύριο 28 – στην ήπια ταχύτητα στην περιφέρεια του πυρήνα της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης. Περιττό να πω ότι η Ελλάδα για οικονομικούς, πολιτικούς και στρατηγικούς λόγους δεν έχει άλλη επιλογή από το να βρίσκεται στην πρώτη ταχύτητα, στον πυρήνα, στην ευρωπαϊκή πρωτοπορία. Άλλωστε η διασφαλισμένη πλέον παραμονή μας στο ευρώ είναι η εγγύηση της παραμονής μας στην εμπροσθοφυλακή της Ενωμένης Ευρώπης.

Ο Επικεφαλής του Γραφείου Ενημέρωσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα Λεωνίδας Αντωνακόπουλος χαρακτήρισε την ημερίδα ως άσκηση πολιτικού διαλόγου και δημοκρατίας και έθεσε τις τέσσερις θεματικές ερωτήσεις στους ομιλητές. Ο ίδιος, σε ολιγόλεπτη παρέμβασή του, επισήμανε ότι ως πρώην τεχνοκράτης, υπάλληλος των ευρωπαϊκών οργάνων, εκτιμά ότι παρά το γεγονός ότι έχει δομηθεί ένα δαιδαλώδες τεχνοκρατικό σύστημα η ευθύνη της υπερβολικής παρουσίας των τεχνοκρατών στην ευρωπαϊκή διακυβέρνηση βαρύνει περισσότερο τους πολιτικούς.

Ο Καθηγητής Παναγιώτης Γρηγορίου, στην τοποθέτησή του, επισήμανε μεταξύ άλλων: «Το τελευταίο ευρωβαρόμετρο (φθινόπωρο του 2012) κατέδειξε ότι η κρίση δεν προσεγγίζεται από τους ευρωπαίους πολίτες σε όλα τα κράτη μέλη κατά τον ίδιο τρόπο. Τα διαφορετικά εθνικά οικονομικά δεδομένα επηρεάζουν πολύ αυτή την άποψη και ενδεχομένως ενισχύουν ή μειώνουν τον όποιο φόβο απομάκρυνσής μας από τις θεμελιώδεις ενωσιακές αρχές και αξίες…Η πρόκληση είναι να επαναφέρουμε στο προσκήνιο αρχές και αξίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης ως κτήματα πλέον όχι κατ’ αποκλειστικότητα των κρατών μελών αλλά των πολιτών. Πρέπει να δώσουμε θέση στους πολίτες στις διαδικασίες και κυρίως στη διαμόρφωση στρατηγικών εξόδου από την κρίση. Η διεθνής χρηματοοικονομική κρίση ανάγκασε πολλές ευρωπαϊκές δημοκρατίες να ηττηθούν κατά κράτος από τις δυνάμεις της αγοράς…Η προαναφερθείσα ήττα των ευρωπαϊκών δημοκρατικών πολιτευμάτων από την αγορά είχε ως κύριο αποτέλεσμα την απώλεια της αξιοπιστίας τους απέναντι στους πολίτες τους. Οι πολίτες πλέον αισθάνονται την απώλεια της λαϊκής κυριαρχίας τους, που είναι και η μόνη πηγή νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας…. Η σταθερότητα ενός κράτους εξαρτάται άμεσα από το πόσο πραγματικά και ουσιαστικά βιώνει την δημοκρατία. Από την πλευρά του, το δημοκρατικό πολίτευμα έχει ανάγκη ενός σταθερού θεσμικά και πολιτικά κράτους έτσι ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των πολιτών. Οι μεταρρυθμίσεις, που εισήγαγε η συνθήκη της Λισαβόνας, δημιούργησαν ευκαιρίες πολιτικοποίησης στο πλαίσιο της Ένωσης. Η πολιτικοποίηση της Ένωσης είναι μια πραγματικότητα στο πλαίσιο του Κοινοβουλίου, αφού ενισχύθηκε σαφώς η εξουσία του στο πλαίσιο της νομοθετικής διαδικασίας, η επέκταση της κατά πλειοψηφία ψήφου στο πλαίσιο του Συμβουλίου και η τροποποίηση του διορισμού του προέδρου της Επιτροπής.
Η συνθήκη της Λισαβόνας εισήγαγε μία καινοτομία, καθώς συνδέει άμεσα τα αποτελέσματα των εκλογών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με την επιλογή υποψηφίου για τη θέση του προέδρου της Επιτροπής. Στο εξής, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο οφείλει να λαμβάνει υπόψη τα αποτελέσματα των ευρωπαϊκών εκλογών όταν υποδεικνύει την προσωπικότητα που προτίθεται να διορίσει πρόεδρο της Επιτροπής. Αυτή η αλλαγή αυξάνει τη βαρύτητα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κατά το διορισμό τού προέδρου της Επιτροπής και συνεπώς ενδυναμώνει την πολιτική πρόκληση που συνδέεται με τις ευρωπαϊκές εκλογές. Επομένως, μπορούμε να ξεφύγουμε από την διπολική συγκρουσιακή σχέση ευρωπαϊστών- ευρωσκεπτικιστών, που οδηγεί μάλλον σε αδιέξοδο την ευρωπαϊκή κοινή προοπτική και, επιπλέον, σε έναν κίνδυνο ακόμη και διάλυσης της Ένωσης… Μετά τη θέση σε ισχύ της Συνθήκης της Λισσαβόνας, είναι γεγονός ότι η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση εισέρχεται σε μια περίοδο εκλογίκευσης. Είναι σημαντικό το τέλος του θεσμικού δυισμού μεταξύ Ένωσης και Κοινότητας που επιβίωσε επί 17 χρόνια. Υπάρχει πλέον μια σχετική λειτουργική απλοποίηση αλλά και η νομική κατοχύρωση σημαντικών ανοιγμάτων προς τον ευρωπαίο πολίτη, όπως αυτό της θέσης σε ισχύ του Χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων… Η αντίληψη περί μιας διευρυμένης κοινοτικής μεθόδου μπορεί να λειτουργεί ως πηγή νομιμότητας, αλλά γίνεται πλέον δεκτό ότι δεν αρκεί η προώθηση ενός γενικού συμφέροντος και αναζητείται η ισορροπία όλων των συντελεστών, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτών. Η ανανέωση πρέπει να γίνει από την βάση και όχι από την κορυφή, ώστε να καταστούν αποτελεσματικότερα τα όργανα πολιτικής της Ένωσης, μέσω της ενεργοποίησης κυρίως μη νομοθετικών εργαλείων… Η αναζητούμενη ισορροπία επηρεάζεται σε σημαντικό βαθμό από την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους ευρωπαϊκούς ή τους εθνικούς θεσμούς. Η σύγκριση της εκφραζόμενης εμπιστοσύνης δείχνει ότι η κρίση είναι γενική…Το άρθρο 11 της Συνθήκης της Λισσαβώνας εισάγει την έννοια της συμμετοχικής δημοκρατίας, καθιερώνοντας την λαϊκή πρωτοβουλία αλλά ενισχύοντας και την δημοκρατική ισότητα μεταξύ των συντελεστών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Σημαντικός είναι και ο αναβαθμισμένος ρόλος οργάνων, όπως η Επιτροπή των Περιφερειών, που τείνουν πλέον στο να μην περιορίζονται σε επικουρικό ρόλο, αλλά να εμπλέκονται ενεργά στις διαδικασίες της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης.
Η κοινωνία των πολιτών καλείται να συμβάλλει στην καλλιέργεια ενός κοινού αισθήματος περί ευρωπαϊκής ενοποίησης στο πλαίσιο της λειτουργίας της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης που είτε εκφράζεται μέσω της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης είτε προσφέρει ουσία στην ευρωπαϊκή ιθαγένεια, αφού την συνδέει με τις διεργασίες της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης… Η πολιτική agenda δεν συνεχίζει να περιλαμβάνει πλέον ως ένα βασικό στόχο της, την διαμόρφωση της κοινής αγοράς. Κατά συνέπεια, πρέπει οι επόμενες ευρωεκλογές να προσδιορισθούν  από την πολιτική αντιπαράθεση δεξιάς- αριστεράς, αφού δεν υπάρχει άλλωστε και λόγος αυτή η αντιπαράθεση να υποβαθμίζεται ή να καλύπτεται στο πλαίσιο του ενωσιακού συστήματος.».

Η Δρ. Φιλίππα Χατζησταύρου, παρουσιάζοντας τη δική της προσέγγιση, μεταξύ άλλων, υποστήριξε: «Στο κεντρικό ερώτημα που τίθεται στο πλαίσιο αυτής της Ημερίδας, η απάντηση κατά την άποψη μου είναι ξεκάθαρη. Η  ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν προχωρά πλέον μέσω της συναίνεσης και του συμβιβασμού, αλλά επιβάλλεται ως επιτακτική ανάγκη προσαρμογής. Θα προσπαθήσω να στηρίξω αυτή τη θέση στη βάση τριών επιχειρημάτων: (α) η κρίση ώθησε με ταχύ και επιθετικό τρόπο την επέκταση της ευρωπαϊκής τεχνοκρατικής γραφειοκρατίας (β) η πολιτική της οικονομικής προσαρμογής αποδυναμώνει τους μηχανισμούς της παραδοσιακής συλλογικής/διακυβερνητικής διαπραγμάτευσης εντός της ΕΕ και (γ) οι ασυμμετρίες της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης αποτελούν πρόσχωμα στη δημοκρατική εμβάθυνση της ΕΕ. Οι μεταρρυθμίσεις που έχουν δρομολογηθεί από το 2010 και μετά με σκοπό τη διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης προωθούν κατά βάση ένα μοντέλο χάραξης και άσκησης πολιτικής στα θέματα δημοσιονομικού και χρηματοοικονομικού χαρακτήρα που ενδυναμώνει την τεχνοκρατική διακυβέρνηση… Η επικράτηση της τεχνοκρατικής διαχείρισης σε σχέση με τη βραδεία και αδύναμη πολιτικοποίηση της ΕΕ έχει ιστορικά πλέον κωδικοποιηθεί μέσα από τη γνωστή σε όλους έννοια του «δημοκρατικού ελλείμματος»… Η παραγωγή « Συνθηκών, μηχανισμών, αρχών, πλατφόρμων » συνοδεύεται από μια υπερτροφία νέων νορμών, ρυθμιστικών κανόνων και πλαισίων, οργανισμών ελέγχου σε θέματα δημοσιονομικού, χρηματοοικονομικού και τραπεζικού συντονισμού (ΣΣΑ ΙΙ, δημοσιονομική Συνθήκη, Σύμφωνο για το ευρώ, Ευρωπαϊκή τραπεζική αρχή, ΕΜΣ κτλ). Στο ενοποιημένο αυτό πλαίσιο συντονισμού, η Ευρωπαϊκή επιτροπή και η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα αποκτούν νέες εξουσίες εποπτικού, ελεγκτικού και κυρωτικού χαρακτήρα. Οι άλλοτε ουδέτεροι θεσμοί με εκτελεστικές κυρίως εξουσίες αποκτούν de facto πολιτικό ρόλο. Οι θεσμοί αυτοί δεν υπόκεινται σε κανένα δημοκρατικό έλεγχο και λειτουργούν ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις της κοινής γνώμης. Επίσης η στελέχωση των ευρωπαϊκών οργανισμών και άλλων καίριων θέσεων στους ευρωπαϊκούς θεσμούς γίνεται κατά κύριο λόγο με επαγγελματίες από τον ευρύτερο ιδιωτικό χρηματοοικονομικό χώρο (ΕΜΣ - K.Regling, EKT - M.Draghi, Επιτροπή - M.Monti, ΕΤΑ - A.Farkas κτλ.)…Στις προτάσεις τους για τα επόμενα βήματα της οικονομικής ενοποίησης μάλιστα υποστηρίζουν την περαιτέρω ανάπτυξη της τεχνοκρατικής διακυβέρνησης μέσω της εγκαθίδρυσης νέων μηχανισμών/οργανισμών (Ταμείο απόσβεσης, Ταμείο συγκυριακής προσαρμογής, Ευρωπαϊκός οργανισμός χρέους, ενισχυμένες οικονομικές συνεργασίες, νέες διακυβερνητικές συνθήκες, γενίκευση των Μνημονίων κτλ.). Εντός ενός πλαισίου τέτοιας θεσμικής πυκνότητας με τάσεις υπερτροφικές, η έλλειψη διαφάνειας των διαδικασιών είναι ένας σοβαρός κίνδυνος που ελλοχεύει…Η πολιτική της οικονομικής προσαρμογής εντείνει δραματικά την ανισότητα στις σχέσεις μεταξύ των κρατών μελών. Η συντηρητική αυτή ιδεολογία σε θέματα οικονομικής πολιτικής έχει επίσης βαθιές ρίζες στην ιστορία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η γερμανική φιλοσοφία της ενοποίησης - φιλόδοξη πολιτική ανταγωνισμού που στηριζόταν στον συγκεντρωτισμό των εξουσιών στην Ευρωπαϊκή επιτροπή για την καταστολή των περιοριστικών εμπορικών πρακτικών και στο δόγμα του ordoliberalismus - επικράτησε μεταξύ 1962-64, απομονώνοντας τις προτάσεις μεσοπρόθεσμου οικονομικού σχεδιασμού του γάλλου Αντιπροέδρου της Επιτροπής R. Marjolin. Ήταν οι ίδιοι Γερμανοί που μαζί με τους Ολλανδούς, επέμεναν κατά την σύνταξη της Συνθήκης της Ρώμης ότι δε πρέπει να φτιαχτεί ένα Ευρωπαϊκό ταμείο επενδύσεων (που να λειτουργεί με τη μορφή των επιδοτήσεων) και ότι στη θέση του ήταν προτιμότερο να γίνει μια Ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων που θα λειτουργούσε ως τραπεζικό εργαλείο για την χρηματοδότηση έργων βάσει οικονομικο-τεχνικών κριτηρίων και δε θα προκαταλάμβανε τα αποτελέσματα του ανταγωνισμού. 
Η εμμονή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην ιδεολογία των εθνικών οικονομικών ανταγωνισμών έχει ως αποτέλεσμα τη συνεχή επιδείνωση των δομικών και συγκυριακών  ετερογενειών μεταξύ των κρατών και την όλο και μεγαλύτερη αδυναμία συγκερασμού των πολιτικών προτιμήσεων των κρατών μελών. Η κρίση και ο φόβος των συνεπειών της έχει επιβάλει την οιονεί αρχή της ‘μη αναστρεψιμότητας της ευρωζώνης’ μεταξύ ανισοβαρών οικονομιών. Αυτό εντείνει ακόμα περισσότερο τις διαχωριστικές γραμμές όχι μόνο μεταξύ των μελών της ευρωζώνης αλλά και μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Σε μια διευρυμένη Ευρώπη τέτοιες τάσεις ενισχύουν φαινόμενα εκφασισμού ή τις κεντρόφυγες τάσεις κρατών μελών. Την ανάπτυξη αυτού του έντονα ‘ανισοβαρούς διακυβερνητισμού’ ενισχύουν και πρακτικές όπως αυτές των μνημονίων, αφού προωθούν την επιλεκτική μεταφορά καθαρά εθνικών αρμοδιοτήτων στους ευρωπαϊκούς θεσμούς (φορολογική, μισθολογική, κοινωνική και διοικητική πολιτική) και μετατρέπουν τα εθνικά κοινοβούλια σε όργανα τυπικής επικύρωσης ήδη ειλημμένων αποφάσεων…Οι ασυμμετρίες της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, όπως αυτές παρουσιάστηκαν παραπάνω, αποτελούν πρόσχωμα στη δημοκρατική εμβάθυνση της ΕΕ… Δεν αποκλείεται βέβαια, οι επερχόμενες ευρωεκλογές 2014 να λειτουργήσουν ως καταλύτης για την προώθηση κάποιων μεταρρυθμίσεων με στόχο τη βελτίωση του δημοκρατικού προφίλ του ΕΚ…Επίσης, η πρόταση του ΕΚ για ενίσχυση της αναλογικής στο εκλογικό δίκαιο των κρατών μελών σε σχέση με τις ευρωεκλογές, αλλά και η συζήτηση γύρω από τη βελτίωση των κανόνων για τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα (χρηματοδότηση εκλογικής εκστρατείας) και γενικότερα το πρόβλημα της διαφάνειας στη διαχείριση του πολιτικού χρήματος  αποτελούν θέματα που θα είναι στην ατζέντα των επόμενων ευρωεκλογών.».

Ο δημοσιογράφος Φοίβος Καρζής σχολίασε, μεταξύ άλλων: «Η αίσθηση της πολιτικής επιβολής που υπάρχει στους Έλληνες πολίτες σήμερα, αφορά τις οικονομικές πολιτικές και δε νομίζω ότι εκτείνεται σε ζητήματα θεσμικά…Το μοντέλο της διοικητικής μεταρρύθμισης της κρατικής διοίκησης παραμένει στην αρμοδιότητα της ελληνικής κυβέρνησης… Θα μπορούσε να επικρατήσει μια θετικότερη αντίληψη και θα μπορούσε αντί να δει κανείς στοιχεία πολιτικής επιβολής να αντιμετωπίσει όλη αυτή την προσπάθεια ως παρότρυνση. Δηλαδή, η συνθήκη του μνημονίου να αποτελεί όρο παρότρυνσης ή απλώς μια προϋπόθεση για τη λήψη των δανείων. Τα συγκεκριμένα ζητήματα, που τίθενται ως προϋποθέσεις, προχωρούν -ανεξαρτήτως αν κανείς τα προκρίνει από πολιτική άποψη- όπως προχωρούν και άλλα ζητήματα, για τα οποία δεν υπάρχει αυτό που εισπράττουμε ως πολιτική επιβολή. Τα τελευταία  επαφίενται στην καλή θέληση των ελληνικών πολιτικών θεσμών και του ελληνικού πολιτικού συστήματος, όπως η προώθηση μεταρρυθμίσεων, αλλαγών, κινήσεων, νομοθετημάτων, στα οποία όλοι συμφωνούν για την αναγκαιότητά τους -ασχέτως της κατεύθυνσης που προτιμά ο καθένας…Τώρα ως προς το ευρωπαϊκό σκέλος της επιβολής, θέλω να κάνω μια διάκριση: Η Ελλάδα δεν αφήνεται να χρεοκοπήσει, όπως συνήθως χρεοκοπούν οι χώρες. Η χρεοκοπία, εξάλλου, είναι μια υγιής οικονομική διαδικασία, έτσι δεν υπάρχει κανένα τέτοιο θέμα. Η χρεοκοπία είναι θεμιτή. Όταν κανείς αγοράζει το χρέος μιας χώρας και παίρνει ένα αντίτιμο, ταυτόχρονα παίρνει κι έναν κίνδυνο. Άρα η χρεοκοπία δεν είναι κάτι έξω από την ζωή των κρατών. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι αν ο τρόπος με τον οποίο συμβαίνει μια χρεοκοπία είναι ευνοϊκότερος ή δυσμενέστερος και αν υπάρχουν επιλογές. Η Ελλάδα έχει επιλογές, ακριβώς, επειδή βρίσκεται μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν υπάρχει, δηλαδή, συνθήκη μη χρεοκοπίας. Ακούω συχνά τη διάκριση μνημονιακή και αντιμνημονιακή. Δεν νομίζω ότι υπάρχει αυτή η διάκριση. Ωστόσο, υπάρχει η διάκριση μνημονιακή και χρεωκοπική. Μπορείς να διαλέξεις ένα από τα δύο. Ο τρόπος, με τον οποίο θα συμβεί είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής και κάτι τέτοιο είναι θεμιτό. Αλλά αν κανείς δεν επέλεγε την απλή άτακτη χρεοκοπία και αποφάσιζε τη χρεοκοπία που θα συνεπαγόταν μία κάποιου είδους δανειακή σύμβαση ή μία κάποιου είδους προσφυγή σε υπερεθνικούς και διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι δεν έχουν ευρωπαϊκό χαρακτήρα, τότε είναι προφανές ότι ένας τέτοιος οργανισμός είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πρέπει να σας πω παρενθετικά ότι προσωπικά έχω επιχειρηματολογήσει πολλές φορές κατά της συμμετοχής του ΔΝΤ και θεωρώ μείζον πολιτικό λάθος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ανεπάρκεια των ευρωπαϊκών θεσμών ότι επετράπη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να εμπλακεί στην οικονομική διάσωση μιας χώρας, μέλος της ευρωζώνης και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης…Το ερώτημα λοιπόν είναι κατά πόσο αυτά που συμβαίνουν ως πολιτική επιβολή ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που είχαμε από τον ευρωπαϊκό οργανισμό και όχι σε κάποια ουδέτερη πραγματικότητα. Δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι τα πράγματα από την οπτική της πολιτικής επιβολής, θα ήταν καλύτερα εάν δεν ήμασταν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα το ζήτημα, εδώ, είναι η ανεπάρκεια που επέδειξε η Ευρωπαϊκή Ένωση και είναι αλήθεια ότι καλείται να επεξεργαστεί τρόπους απεμπλοκής από τις άλλες διαδικασίες πολιτικής επιβολής,  τις θεσπισμένες στη διεθνή κοινότητα πέρα και έξω από την ίδια… Οι αλλεπάλληλες διευρύνσεις αποδυναμώνουν την εμβάθυνση, φυσικά ναι…Υπάρχει μια μεταφυσική της οικονομίας ή του νομίσματος. Η ιδέα που επικράτησε στην Ένωση ήταν ότι η πολιτική συγκυρία, τη συγκεκριμένη στιγμή, είχε οδηγήσει σε ένα όριο τις πολιτικές διεργασίες και ότι η δημιουργία της ζώνης του ευρώ θα ήταν ένα κίνητρο, ώστε να προχωρήσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Το ευρώ υποτίθεται ότι το έκανε σε ένα βαθμό, όπως άλλωστε το είδαμε. Αυτό σημαίνει η παράκαμψη no bailout clause στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Αλλά τι είδους αλληλεγγύη.  Ηθική αλληλεγγύη, μια ηθική μεταξύ των κρατών.  Αναζητείται, λοιπόν, μια πολιτική λύση, δηλαδή η δημιουργία θεσμών πολιτικής ενοποίησης  που θα αποτελέσουν το αντίδοτο και τον καταλύτη για να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση…Η ευρωαμηχανία είναι δεδομένη. Όσοι είχαν υποστηρίξει με μεγάλη θέρμη την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αλήθεια ότι βιώνουν μια σειρά από απογοητεύσεις και ματαιώσεις. Για την τελευταία σύνοδο κορυφής δεν θέλω να πω πολλά πράγματα. Ήταν βαθύτατα θλιβερή η εικόνα των μεγάλων χωρών που αντί να αναζητούν τρόπους για το πώς θα χρηματοδοτήσουν την προώθηση των ευρωπαϊκών συμφερόντων, έψαχναν τρόπους για το πώς θα εισχωρήσουν στο εσωτερικό πολιτικό τους ακροατήριο, εν όψει των εθνικών τους εκλογών. Διαβεβαίωναν, συνεπώς, ότι δίνουν λιγότερα από όσα θα περίμεναν και όσα θα μπορούσαν. Μια δεύτερη απογοήτευση είναι το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει μια τέτοια διαδρομή που να πείσει -ούτε καν όλες τις χώρες- και κυρίως τη Μεγάλη Βρετανία, να αναθεωρήσει την αρνητική αντίληψη που είχε από την αρχή, ώστε επιτέλους να θελήσει να συμμετάσχει ακόμα περισσότερο αντί να συζητάει ένα δημοψήφισμα για την έξοδο από την Ένωση. Και η τρίτη απογοήτευση, φυσικά, είναι ο τρόπος χειρισμού της κρίσης της ευρωζώνης. Όμως, η αποτυχία της εφαρμογής ενός σχεδίου δεν ισοδυναμεί με την  αποτυχία στην εφαρμογή του, και ισχυρίζομαι ότι αυτό που έχουμε τώρα ως κρίση είναι αποτυχία στην εφαρμογή. Δεν έχουμε δηλαδή το ευρωπαϊκό σχέδιο που εφαρμόζεται πλήρως για να αποφανθούμε ότι  η κατάληξή του δηλώνει μία αποτυχία. Έχουμε αποτυχίες στη διαδικασία εφαρμογής αυτού του σχεδίου, το οποίο εξακολουθώ να υποστηρίζω. Υποστηρίζω ότι παραμένει καλύτερο από τις υπαρκτές εναλλακτικές, από τις υπαρκτές εναλλακτικές λύσεις  για την Ελλάδα και τους Έλληνες.».

Διαβάστε ολόκληρες τις ομιλίες

Χαιρετισμός Προέδρου ΕΚΕΜ
Ομιλία Π. Γρηγορίου
Ομιλία Γ. Κουμουτσάκου
Ομιλία Φ. Χατζησταύρου

Παρακολουθήστε ολόκληρη την ημερίδα 

A' Μέρος
B' Μέρος

{gallery}home/euro-diakivernisi{/gallery}

United Arab Emirates Jobaria Multiple Launch Rocket System

Megerősítették, hogy öt áldozatot követelt eddig a sertésinfluenza Grúziában. Vasárnap, az egyik tbiliszi kórházban elhunyt az a páciens, akit Zugdidiből szállítottak a fővárosba.

„Ez már az ötödik haláleset a H1N1 vírusnak, vagy sertésinfluenzának végkimeneteleként” – közölte Paata Imnadze, a Grúz Nemzeti Betegségellenőrzési és Járványügyi Központ igazgatója.

Az influenzaszezon kezdete óta több tízezren fordultak orvoshoz, melyek közül 143 esetben állapították meg a H1N1 vírus jelenlétét.

 

 

Polish Hipopotam Multi-Role Armored Vehicle